Акад. Гојко Суботиќ е еден од водечките византолози (историчари на уметноста) во Белград, произлезен од школата на Георги Острогорски. Роден е во 1931 година, а студиите по историја на уметноста ги завршил на Филозофскиот факултет во Белград.
По дипломирањето, завршил постдипломски студии на проблематиката од рамките на културата, црквата и уметноста во XIII век. Во исто време бил избран за асистент за средновековна уметност и тесно соработувал со акад. Воислав Ј. Ѓуриќ. Користел едногодишна продолжена стипендија за специјализација во Грција, каде што подолго го усовршувал познавањето на старогрчкиот (византиски) јазик, поради што престојувал шест месеци во Света Гора. По докторирањето (на тема „Охридската сликарска школа од XV век“), ja вршел функцијата директор на Музејот за применета уметност во Белград, а по изборот во професорско звање бил еден од уредниците на Зборникот на трудови на САНУ, како непосреден соработник на акад. Георги Острогорски. Потоа преминал на постојана работа во Византолошкиот институт на САНУ, каде што е и пензиониран. За дописен член на САНУ е избран во 1994 година, а за редовен во 2003 година.
Речиси една половина од опусот на акад. Гојко Суботиќ се однесува на проблематиката од македонскиот среден и доцен среден век. Негово капитално дело е „Охридската сликарска школа од XV век“, издадена на српски и македонски јазик, за која е добитник и на Октомвриската награда на град Белград. Оваа книга денес е еден од најкористените прирачници за историјата на уметноста на македонскиот народ, на балканските земји и во византологијата во целост. Во неа се обработени над дваесет споменици, главно од Македонија (вклучувајќи ja и Егејска Македонија), како и од Бугарија (особено Пиринска Македонија), за кои акад. Суботиќ констатира дека се дела на охридски мајстори и дека се инспирирани од високиот клер на Охридската архиепископија. Акад. Г. Суботиќ е автор и на монографијата „Св. Константин и Јелена у Охриду“, всушност еден од главните објекти на Охрид од XV век, во која сите композиции и фигури се подлежни на детална анализа. По покана од охридскиот Архив и Музеј, тој ги обработил сите натписи од црквата Св. Наум Охридски, потоа ги протолкувал од литургиски и историски аспект, а се објавени во монографијата „Св. Наум Охридски“, издадена во Охрид, во 1983 година. Користејќи го извонредното знаење на старогрчкиот јазик, акад. Суботиќ го предатирал (ревизија на датирањето) живописот во црквата Св. Спас и Св. Никола Болнички, двете во Охрид. Добро упатен во охридската тематика, акад. Суботиќ ги обработувал охридските светци и личности во Света Гора – во Протатон (парак­лис Св. Јован Претеча), а исто така и во црквите на Костур. Нему му го должиме и прецизното датирање на живописот во црквата Св. Димитрија – Марков манастир, Скопско.
Toj е автор на неколку расправи за спомениците од скопскиот регион, посебно за манастирот Св. Архангел над с. Кучевиште, Скопска Црна Гора и за црквата во с. Бањани, Скопско.
Во еден од параклисите на црквата Св. Прохор Пчињски, акад. Г. Суботиќ ги откри потписите на зографите Михаил и Евтихиј коишто во претходниот период не беа забележани. Особено е значаен неговиот прилог за живописот од Св. Никола Болнички од XV век (трем), којшто го реконструира врз основа на зачуваните фрагменти. Во поново време, акад. Суботиќ тргна по трагата на великодостојниците на Охрид од XVI век коишто отвориле црковно училиште во комплексот на Св. Богородица Перивлепта. Конечно, нему му го должиме и откривањето на најстариот портрет на св. Торги Кратовски во манастирот Св. Никола Топлички во Демир Хисар. Акад. Суботиќ долго време ja брани тезата за постоеше сликарска школа во Костур од периодот на турското владееше, со тоа што неа ja лоцира главно во с. Линотопи, а ансамблите на оваа школа ги идентификува во неколку објекти на средишните делови на Балканот.
Акад. Суботиќ има заслуги и во неговите истражувања на уметноста во Србија, но за одбележување се и неговите капитални книги за спомениците на Косово (на италијански јазик), монографијата за црквата Св. Димитрија во комплексот Пеќска патријаршија, а особено неговата капитална студија за хронологијата на сликашето на фреските во манастирот Дечани.
Акад. Суботиќ во своите студии за старата уметност во Ма­кедонка секогаш пристапувал објективно, истакнувајќи ги придонесите на Македонците во доменот на архитектурата, фрескоживописот и другите видови уметност. На сите покани од институциите во Маке­дониja за учество на научни собири посветени на одредени јубилеи, бил присутен и учествувал со свои трудови, дури и во времето кога Српската православна црква влезе во конфликт со МПЦ. Во македон­ската научна јавност, во поново време, позната е неговата партципација на Охридскиот симпозиум во 2000 година, а исто така и на симпозиумот посветен на 1000-годишнината од градењето на манастирот Св. Наум Охридски, што се одржа минатата есен во организација на Ректоратот на Универзитетот „Св. Кирил и Методиј“ во Скоије и на Македонската православна црква.
Акад. Суботиќ секогаш ги помагал помладите научни сили од Македонија настојувајќи да бидат објавени во белградските списа­нии и им помагал и во исчитување на сложени грчки текстови од византискиот период и од времето на турската управа. Акад. Суботиќ е член и на интернационални асоцијации во доменот на историјата на уметноста и византологијата, секогаш кооперативен и подготвен да биде од корист во научниот напредок. Педесетгодишнината од него­вото истражување и во Македонија, влијаеше оваа личност на префинето јазично чувство да го запознае и практикува и македонскиот јазик, укажувајќи им поддршка на македонските автори на меѓународните собири.
Избран е за член на МАНУ надвор од работниот состав во Одделението за општествени науки.