Властимир Николовски (Прилеп, 20. XII 1925 – Скопје, 28. III 2001) – композитор. Еден од најплодните македонски автори на XX век. Создал околу 140 творби: за најразлични состави. Особено маркантни се неговите вокално-инструментални композиции (ораториуми, кантати) и неговите оркестарски дела. Сепак, највисоките творечки дострели ги остварил на полето на хорската музика и во делата во кои доминира човечкиот глас. Во целото свое творештво Николовски се инспирирал од фолклорот. Неговото композиторско кредо е дека треба да се одбегнуваат радикалните постапки на музичката авангарда од XX век, бидејќи тие се само израз на творечката немоќ и стерилност. Токму затоа неговиот музички јазик е умерен, експресивен, со потпирање на духовното и фолклорното поднебје на Македонија. Се занимавал и со публицистика. Напишал над 30 статии. во кои обработува проблеми главно сврзани со македонското музичко творештво. Во текот на својот богат живот извршувал многу важни стручни и општествени задолженија (директор на Операта, декан на ФМУ, претседател на СОКОМ итн.). Избран е (1981) за редовен член на МАНУ.
ДЕЛА: Сердарот. кантата (1963); ораториуми: Клименту (1966); Кирилу (1969); Непокор (1979); три симфонии (1957- 1975); Концерт за пијано и оркестар (1978); Концерт за виолина и оркестар (1987); По патиштата. вокален циклус (1969); Црнила. за глас и гудачи (1984);.
