Академик Михаил Д. Петрушевски е роден 1911 година во Битола. Основно училиште и гимназија завршил во родниот град, а класична филологија студирал на Филозофскиот факултет во Белград каде што дипломирал  во 1935 година.
По ослободувањето, тој се враќа во Македонија и зема учество во организирањето на Филозофскиот факултет и првиот македонски универзитет. Бил прв декан на Филозофскиот факултет (1946-1949) како и ректор на Универзитетот во Скопје (1956-1958).
Напоредно со овие организациски ангажмани, Петрушевски е еден од иницијаторите и долгогодишен одговорен уредник на првобитно сојузното југословенско, а подоцна угледно меѓународно научно списание Жива Антика.
Тој мошне млад се јавува во науката како многустран ерудит, студиозен и оригинален истражувач во областа на класичната филологија. Меѓу неговите први достигања на меѓународнот научен план се издвојува херменевтичкиот приод кон делата на истакнати антички автори: Хомер, Ајсхил, Аристофан, Хесихиј, Полукс и др. Според сопственото признание, за најзначајно го смета истражувањето и емендациите на Аристотеловата Поетика каде што дава вонреден придонес со иновативното и аргументирано толкувањето на дефиницијата на трагедијата. Остварените резултати на ова поле добија соодветен одглас и признание во светската наука и се претворија во еден од препознатливите печати на македонската класична филологија.
Значаен на меѓународен план е и прилогот на Петрушевски во микенологијата, нова наука од средината на XX век на која тој ѝ пристапува уште од самите почетоци. Веднаш по дешифрирањето на линеарното Бе писмо (1952/3), тој се вклучува во најтесниот круг на класични филолози кои нудат толкувања на микенски знаци и зборови што беа прифатени од светските специјалисти.
На национален план е голем придонесот на Петрушевски со неговите препеви на делата на Хомер (Илијада и Одисеја) во кои се јави не само како голем познавач на хомерскиот грчки туку и на македонскиот поетски јазик. Внесувајќи во својот препев на Хомер бројни архаизми и дијалектизми, тој успеја не само да ја збогати изразната моќ на македонскиот јазик туку и да даде верен и продлабочен одраз на оригиналниот хомерски јазик што е редок случај во светската преведувачка постапка. На овој план е значаен и придонесот остварен во критичките изданија и преводи на делата на Григор Прличев (Мартолозот и Скендербеј). Тоа се дела со капитално значење за македонската култура воопшто кои остануваат основа за многу натамошни научни истражувања.
Неговиот научен опус опфаќа околу 200 објавени трудови од кои голем дел се на француски, германски, англиски, грчки, латински и италијански јазик.
Своите научни откритија ги има презентирано не само во земјата туку и на низа предавања во светот, на универзитетите во: Москва, Санкт Петербург, Безансон, Берлин, Рим и др.
За високите дострели остварени во науката, Михаил Д. Петрушевски се здобива со признанија од многу страни. Тој е еден од членовите-основоположници на МАНУ. Меѓу признанијата се издвојуваат: Орден за трудот од I ред, Орден заслуги за народ со златна ѕвезда и Орденот на Републиката со златен венец. Добитник е на највисоки награди: Наградата АВНОЈ на југословенско ниво и на највисоката македонска награда „11 Октомври“.

Библиографија